Dilsiz Duvarlar

Kürreyi arzda bir İstanbul, bense o İstanbul'da bir zerre.Ve o zerrede bir fidan idim, fidan sürgün verdi akça kağıtta, dilde kelam, elde kalem. Bir de dinlemez olmuşsa gönül ferman kimi hüzne daldı yazdı, kimi güldü yazdı kalem. Yaşarken gördükçe halleri, hiddetle yazdım zalimi. Mülayim ve naif muhabbetler alıp, götürdükçe hayal dünyasına, kuşun kanadın da hazarfen çelebi gibi gezdim alemi.

Bir ağacın dili oldum insanlara anlattım meram. Kimi de fakir gönüllere derman. Bazen de bir çocugun çığlığı ile verdim selam. Yazdıkça akça kağıda her halin yaşamını, kalem çoştu ben yazdım. Hiçbir tarafa yamulmadan, doğru yoldan ayrılmadan, tamah közde kavrulmadan kaleme işçi, kelama kul oldum. Ben çalıştıkça şiir oldu, şiirler ise kalbe doğdu. Seven de okudu, sevmeyen de okudu.Geride tek kazancı muhabbet ağını dokudu. Selam olsun bu muhabbete, Selam olsun sevginin olduğu her şeye.