Eslim 2

Bazen öyle anlar gelirdi ki hayat, düştüm kalkamam dediğin yerden tutup yapışırdı yakana… Devanı edeceksin, dayanmak zorundasın, diyerek diretirdi adeta.

Direnmişti yıllarca, her şeye rağmen, defalarca…

Defalarca düşünmüştü başını önüne eğerek, çekip gitmesine, vazgeçmesine, anılarının yarıda kalmasına izin vermemişti kalbi. Sonunu görmek istemişti tüm bu kederin. Bu ızdıraplı bir son yük olmuştu omuzlarına. Yüreğinin sızısı bu sefer dayanamayacağı kadar büyüktü, yangın öyle bir alev almıştı ki onu durdurmak artık imkânsızdı. Başka bir hayat vardı artık önünde, acımadan geçip gidiyordu zaman.
Bir uçurumda son bulmuştu hayalleri, bir uçurumda yeşermişti umudu ve yine bir uçurumda bekliyordu sonu.

Bütün sırlar ve yalanlar gün yüzüne çıkmaya mahkûmdu, büyük günahların kefaretleri de büyük olurdu.