Faytoncular Caddesi

Fay­ton­cu­lar Cad­de­sine ölüm ses­siz­li­ği çök­müş­tü. So­kak­lar bom­boş, ıssız ve o eski gös­te­riş­li hâ­lin­den çok uzak­tı. Ömür­lük bir yol­dan gel­miş bir yolcu mi­sa­li sokak ara­la­rı­na sızıp kuy­tu­lar­da din­len­mek is­te­yen rüz­gâr, Fay­ton­cu­lar Cad­de­sinin üze­ri­ne ser­pi­len ölü top­ra­ğı­nı gök­yü­zü­ne sa­vu­ru­yor ve acı bir çığ­lı­ğa dö­nü­şe­rek çatı ara­la­rın­dan içeri sü­zü­lü­yor­du. Top­rak ko­ku­su­na sinen yağ­mur ko­ku­su, ço­cuk­su bir ma­su­mi­ye­tin pe­şin­dey­di. Damla damla hüzün olup Fay­ton­cu­lar Cad­de­sinden bo­şa­nı­yor­du yağ­mur. Ha­tı­ra­lar kadar yor­gun, eski bir fo­toğ­raf kadar ya­ra­la­yı­cı bir şar­kı­nın izini süren ih­ti­yar­lar vardı köh­ne­miş bal­kon­lar­da. Yarım kal­mış hi­kâ­ye­ler bi­rik­ti­rip ya­rı­na kalan düş­ler­le avu­nan­la­rın ayak ses­le­ri du­yul­mu­yor­du Fay­ton­cu­lar Cad­de­sinde. Ak­şa­mın serin ka­ran­lı­ğı, ince bir sı­zıy­dı her bir ba­kış­ta. Yal­nız­lı­ğın ve hüz­nün ıs­sız­lı­ğı­nı bü­rün­müş­tü kal­dı­rım­lar. Matem ya­ğı­yor­du Fay­ton­cu­lar Cad­de­sine.