Gri Çocuk

Eteklerindeki tıpkı gökteki yıldızların parladığı gibi ışık yayan o kadar evden buharlaşan top top ışık kümesi, muhalif bir rüzgârla beraber saçılıp dağılacakmış hissi uyandırıyordu. Çocuk en şok da bunun olmasından korkuyordu. Çünkü ışık ona göre yitirilebilecek en son şey olmalıydı. Bu felaket olurdu çünkü. Her şeye canlılık bahşeden oydu sanki.

Çocuk bunca zaman ışığa hep güvenmiş, onu daima kutsal bilmişti. Ne ellenebiliyor ne de elden uzak tutulabiliyordu. Her şeye nüfuz edip de hiçbir yerine dokundurtmayan ne vardı başka şu âlemde? Çocuk, çocuk aklıyla buna gönlünü ikna edici bir cevap bulabilmenin imkansızlığını düşünürdü hep.

Evet.. Işık hep doğudan yükselir, ikinci bir âlemin kapılarını sonuna kadar aralayarak batıdan kayar giderdi.