Monologlar (2. Cilt)

Ertangilin Monologlarında sergilenen, zihnin spontane hareketiyle şekillenen ve kişisel anılardan metafizik sorgulamalara uzanan samimi bir düşünsel portre ile karşılaşıyoruz. Bu eser, yazarın benimsettiği metodun en çarpıcı özelliği olan, her çeşit ideolojik sertlikten kaçınan ve önceden belirlenmiş çerçeveler içinde kalmayı reddeden yaratıcı bir söylem inşa ediyor.
Mutlak gerçeklerin peşinde koşma yerine görüş alanlarında seyahat etmeyi benimseyen Ertangil, aynı zamanda tüm perspektiflerin özdeş değerde kabul edilmesine karşı duran hassas bir zihin. Üniversite jargonunun donukluğundan ve yaşamsızlığından kasıtlı olarak kaçan düşünür, okuyucuyu büyülemek amacından çok, müşterek bir zihinsel maceraya dâhil etme niyeti taşıyor.
Ertangil, yaşanmışlıkların bire bir nakledilmesinin olanaksızlığını kabullenirken, anlamın iletişim potansiyeline dair umut verici bir felsefe geliştiriyor. Düşünürün bireysel olanın kamusal alana taşınması şeklinde kavramlaştırdığı sanat eylemi, özel hayatlardan çıkarılan hakikatlerin okuyucu kitlesiyle buluşturulmasını hedefliyor. Bu yaklaşım, hem yazının organik doğasını hem de yazarın entelektüel dürüstlüğünü ortaya koyarken, okurun da bu düşünsel yolculuğa eş zamanlı katılımını mümkün kılıyor.