Par

Çok yol gittim insan bedeninde. Tepelerde kendimden kutsal bir atlas sedirine rastladım. Uzun upuzun dantelli yeşilliğini dua gibi katıyordu yeryüzüne. Geceleri oğlak yıldızları kayarak düşüyordu sedirin dallarına. Odaları aydınlanıyordu kozalakların. O odalarda saklandım. Havalar soğuduğunda, bir kuş teleğine sığındım. Oracıkta, uçuş uçuş, ormanın içine durmadan yağan yağmurları izledim. Yıllar sonra, bindiğim bir geminin direğinde rastladım sedire. Geminin omurgasından yükseliyordu. Üzerinde gergin bir kumaş dikili, tepesinde yeşil seyir fenerleri, karanlıkları yırtarak yol alıyordu. Sarışın gemici bir çocuk uzanıyordu yelkenin altında. Saçları küllü. Gözleri alev bulutu. Dalga dalga yol aldıkça rüzgârda, o çocuğun ufka bakışına yerleştim. Sonsuza değin ufku taşıyacak çizgiye. O çizgiyi işaret eden parmaklara.
Parmakların tuttuğu kaplara. O kaplardan içtiğim sulara. Şırıl şırıl akan berrak sulara. Akarsulara.