Para

İnsan ruhunu ateşe veren o lanetli kağıt

1860lar Parisi... Bir yanda sefalet ve yoksulluk, diğer yanda kontrolsüz bir hırsla parlayan borsa salonları. Émile Zola, Natüralizmin en keskin neşterini modernitenin kalbine saplıyor.

Saccard, yoksulluktan bıkmış, gözünü hırs bürümüş bir kurt... Sadece bir finansör değil; toplumun en derin çürümesini temsil eden, vicdansız bir iblistir. Hayali: Evren Bankası. Onun için Evren Bankası bir finans kurumu değil, insan zaaflarını sömüren devasa bir makinedir. Tek vaadi: Herkesin zengin olması.

Saccardın karizması ve dahi dolandırıcılığı, tüm şehri zehirli bir coşkuya sürüklüyor. Kiliselerden fahişelere, dürüst memurlardan dul kadınlara kadar herkes son kuruşunu bu çılgın kumara atıyor... Bu altın çağ yanılsaması çamurdan yapılmış bir kule gibi Zolanın satırlarında hayat buluyor. Paranın gücü arttıkça ahlak sıfıra iniyor. Hayırseverlik maskeleri düşüyor, kardeşlik ihanete dönüşüyor. Zola, bu karanlık sahnede Saccardı kullanarak bize modern toplumun en büyük itirafını yaptırır

İhtiras, en güçlü ideolojidir.

Zola, finansal çöküşün sadece ekonomiyi değil, bireyin kutsal saydığı her şeyi nasıl yerle bir ettiğini, soğuk ve acımasız bir kamera netliğiyle kaydeder. Bu roman sadece bir borsa felaketi anlatmaz; insanlığın en temel değerlerinin, açgözlülüğün yakıcı ateşiyle nasıl kül olduğunu da gösterir.

Kutsanmış Para... Yüceltilmiş Para... Taptığınız, uğrunda öldüğünüz tek ve gerçek tanrı!

Büyük bir çöküşün eşiğindeki Pariste, ruhunuzu kurtaracak son bir fiyat var mıdır?