Rüzgar Esti Üzerimden

Aktıkça akar,
Gün yüzüne çıkar çatlaklarımdan.
Yayılır
Ve oradan,
Benliğimin en namahrem yerlerine doluşur yaşam.
Oysa doymam ben, arsızlık ederim.
Ve kimsecikler istememişken
Henüz paylarına düşeni,
Üç beş koca taş daha koyarım üzerine
Yönünü kendime çevirdiğim
Ab-ı hayat bendinin.