Şahiya Herse

Bo ku cendexewneke kevn binax bike, vegeriyabu Stenbole; li kuçeya xwe, li mala xwe a ku bi salan bû neçûbûye, vegeriyabû. Di berika we de gulazeke pore zarokeke hebû; zarokek ku li Xarpete ji de û xwişken xwe hatibû kirin û a niha dixwest li xwediyen xwe, li axa xwe vegere...

Xaniberfiroşeki eceb û delaliya wi a je jî ecebtir; heter le dikirin, bo ku ve mala ku ji peşeroja we, ji diroka we mabû û a niha mişkan ew der kiribûn qulistana xwe û hey texten we en riziyayi dikeritandin, bikirin. Gelo we de karibûya ve mala ku Ramelaye di navbera jûren we de çûbû û hatibii, denge xwe li diwaren we pistandibû û di her Paskalyaye de ji bo kesen ku naven nedihatin bire, şiv û xwarin çekiribû, bifirota?

Se jin... Li ser şopa. derme u di nava aweneya iro de...

Jaklin Çelik, di roman bi nave Şahiya Herse de, ku tewq berpeyi peşeroje te werpeçandin, çiroka Ramela û Şakeye, weki zemareke ku di hundire xwe de didome û weki qirineke her ku diçe zedetir dibe, vedibeje...