Sanat Üzerine Yersiz Yorumlar

Yersizliğin iki farklı çağrışımı bulunuyor. birincisi şu: Her yorum, bir şeye yöneldiği sürece, bir yere de yöneliyor demektir. Bunun tam tersini söylemek de doğru sayılacak: Yorumun bir yerden kaynaklandığı... Ancak yine iki durumda da yerden söz etmek aynı anda sınırlardan söz etmek anlamına geliyor: Yerin sınırlarından... Sınırlardan söz etmek ise sınır dinamiğinin yarattığı biçimde ötelerden de söz etmektir: Geçirgenlikten konuşmaktır ki, o geçirgenlik de yer kavramını, yersizliğe doğru sürükler; orayı dışarısı ile birlikte, bir kendine yabancılık mekanı kılar. Yersizliğin ikinci çağrışımı, bir toplumsal uzlaşımın sonucu olarak, pek de olumlu bir anlam içermez: Bu yersiz durum, tutarlılığın yitirildiği ve konunun (artık bir daha toparlanamayacak biçimde) dağılıp gittiği imasını içinde taşır. Böylece, Konunun tutarlılık noktası nedir? sorusu gündeme geldiğinde, yersizliğin olumsuzluğu da kendiliğinden gündeme gelecektir. Oysa o tutarlılığın kodlanmış bir şey olduğunu vurguluyorsak, yorumların da yersizleşmesi gerekecektir ve olumsuzluk yerini olağanlığa bırakacaktır: Yersizlik, olağan biçimde olumsuzdur. Fakat, bir kodlamaya karşı olumsuzdur; bu olumsuzlama da, gerçek durumdan söz edilmediği, kodlamalar içinde kalındığı zamanlarda doğmaktadır.