Semaver

Ali, genç bir işçidir. İstanbul Halıcıoğlunda annesiyle birlikte yaşar. Her gün sabah ezanıyla uyanıp kahvaltıdan sonra işe gider. İşe gitmeden önce annesi ona semaverde çay yapar, ekmek kızartır.

Semaver adeta evdeki mutluluğun sembolü gibidir. Ama fabrika kötüdür. Bir gün Alinin annesi aniden ölür. Ali öyle üzülür ki ağlayamaz bile.

Bu öykü, temelde sıradan, küçük ve yoksul insanların birbirine olan sevgisini, ani gelen ölüm karşısında insanın çaresizliğini, iş hayatının güçlükleri karşısında evin ve ailenin verdiği huzuru işleyen sade bir işçi öyküsüdür.

Yazar bizi insan bilincinin derinliklerinde gezdirir.

Ali annesi öldükten bir süre sonra, yaşamdaki huzuru ve mutluluğu sembolize eden semaveri görünce aniden ağlamaya başlar. Bu olaydan sonra, semaveri her gördüğünde üzülmemek adına onu ortadan kaldırır.

Devrim Kara