Sensizliğin Ertesi

Sensizliğin ertesine uyandım bu sabah
Berbat bir şeymiş yeni anladım
Avutulmaya çalışan çocuklar gibiyim
Bir şekerim eksik elimde
Gözyaşlarımsa kolyem misali boynumda
İnci gibi dizilmişler iç içe
Hangi lafım dokundu ki kalbine bu kadar
Çekip gittin sessizce
Çığlıkların kalmadı mı hiç içinde
Söylemek o kadar zor mu geldi yüzüme
Oysaki bir tek ben bilirdim seni
Tüm gizlerini…
Ayrılığın çok ağır
Vurdu şakaklarıma sancısı
Özleminse ayrı bir bela
Kopsun kıyamet diyorum bazen
Belki orda kavuşurum sana
Ortasındayım sanki en hırçın denizlerin
Alıp götürecekler senden diye
Çok korkuyorum…
Küçük bir yelkenli misali
Battım batıyorum en diplere
Tam kıyısındayım hayatın
Tutunsam olmuyor
Tutunmasam çok zor
Düşüyorum…
Koyverdim artık her şeyi
Meçhule sensizliğe gidiyorum…