Su Gibi

Bahar inatla gelmek istemiyor gibiydi. C¸ic¸ekler topragˆın altında bekliyor, dallar yes¸ermeyi erteliyordu sanki. Dogˆanın direnci, is¸c¸ilerin ic¸ine du¨s¸u¨ru¨ldu¨gˆu¨ karanlıkla yarıs¸ıyordu. Evlerde c¸ocuklar pencereden go¨kyu¨zu¨ne bakıyor, gu¨nes¸in c¸ıkmasını bekliyordu ama gu¨nes¸ bile yu¨zu¨nu¨ go¨stermeye cesaret edemiyordu.
Umut, yedi kat yerin dibine go¨mu¨lmu¨s¸ gibiydi; u¨stu¨ tas¸larla o¨rtu¨lmu¨s¸, betonla kaplatılmıs¸, nefes alacak bir c¸atlak dahi bırakılmamıs¸tı. Yorgundular... Tu¨kenmis¸lerdi... Korkuları da vardı... I·c¸lerinden bazıları, "Benden bu kadar!" deyip kenara c¸ekilmis¸ti.
Tam da her s¸eyin bitti denildigˆi gu¨nlerde, onlar c¸ıkageldi. Yalnızca bir selam verdiler. I·s¸te o selam, go¨mu¨lu¨ umudun tas¸larını c¸atlatan ilk kıvılcım oldu.