Tülbent

Tülbent, hayatın arasına gerilmiş ince bir perde: örterken süzen, saklarken berraklaştıran. Bu kitaptaki öyküler kasabanın buğulu lokantasında yıllar sonra karşılaşan iki eski dostun bakışında, kelle-paça buharına karışan pişmanlıkta başlar; kapıdan süzülen jandarmanın sessiz selamıyla zaman ve yer değiştirir. Hüsrevin dili kaba, nefesi hızlıdır; Kirazın üstüne dökülen öfke, duvarın kirecinde yankılanır. Psikiyatri kliniğinin kırmızı sandalyesine çarpıp bankanın fuşya koltuğuna oradan da aynanın karşısında kendiyle boğuşan Cemile sıçrar.

Yazar, diyalogları yazılmış gibi değil, sokağın hızına, nefesin iniş-çıkışına yaslanarak kurar; söz, süs olmaktan çıkar, sahnenin taşıyıcı iskeletine dönüşür. Tülbentin kendisi ise bir kader izi gibi dolaşır bu sayfalarda: Hasretin süt kokusundan Kirazın boynuna, uykulara ve uyanıklıklara kadar; bir nesne değil, bir hafıza.

Hakan Akdoğan