Vahiyle Gelen Hayat

Her toplum ve her şahıs tarafından uygulanabilecek ve örnek alınabilecek bir özelliğe sahipti, Allah Rasulünün hayatı. Bütün safhaları, insanlar için takip edilmesi istenilen bir hayat tarzıydı onun hayatı. Üstün ahlakın, güzel adetlerin, asil ve mutedil duygulalrın ve insanlığı şehvet batağına düşmekten kurtaran üstün meziyetlerin hakim olduğu bir hayattı onun hayatı. Çünkü o gelmeden önce cahil bir milletti insanlar. Cafer b. Ebi Talipin, Necaşi karşısında söylediği gibi, putlara tapar, leş yer, ahlaksızlığın her türlüsünü işler, komşularına fenalık etmekten çekinmezlerdi. Haksızlığın her türlüsünü reva görüp öz kardeşlerine, ezerlerdi kuvvetli olanlar zayıf olanları. İşte tam bu sırada çıktı içlerinden biri. O, onları Müslümanlığa davet etti. Putperestlikten vazgeçmeyi talim edip, kan dökmekten sakınmayı tavsiye etti. Doğruluğu gösterdi. Onları namazla, niyaza, oruca zekata davet etti. Dosdoğru yolda olabilmeleri için Allah, Peygamberi aracılığı ile her şeyi açıklıyordu, iman edip samimi olduğunu ispat eden her Müslümüna. Vahiyle geliyordu hayat. Valiyle gelen ne ise ona uyuyordu müminler. Tün eylemlerinde ise Rasulü örnek almaları isteniyordu müminlerden. Çünkü, Gerçek şu ki, Allahı ve Ahiret Gününü (korku ve umutla bekleyen) ve Onu her daim anan kimseler için Allahın Elçisi güzel bir örnek teşkil eder. (Ahzab,21) diyordu Allah. Her şeyden önce, hakikaten çok büyük bir ahlaki temizlik, dürüstlük örneğidir peygamberin kendi hayatı.