Yaşama Düşen Öyküler

Öyküler, hayatın tam içinden kopup gelen sessiz tanıklıklardır. Her biri, sıradan bir anın içindeki olağanüstülüğü yakalar. Bazen bir parkta oturan yaşlı bir adamın bakışında, bazen dolmuşta ağlayan bir çocuğun sesinde, bazen de çay bardağının buğusunda saklıdır.
Yazar, gözlemler. Sadece bakmaz, görür. Görmekle kalmaz, duyar. İnsanların kelimelere dökemediği duyguları, mimiklerde, suskunluklarda, arka plandaki detaylarda yakalar. Belki bir annenin pazar dönüşü yorgun adımlarında, belki de bir işçinin ellerindeki nasırda hayatın özünü bulur.
Bu yüzden öyküler, sadece kurgu değildir. Anlatılan her şeyin arkasında bir gerçeklik kırıntısı vardır. Biri anlatır, diğeri duyar, yazar ise onları kelimelere dönüştürür. Yaşanmış ya da yaşanabilecek olan ne varsa, bir öykünün içinde yeniden can bulur.
Hayat akar gider. Ama öyküler, akan zamanın içinden bazı anları yakalayıp saklar. Unutulmasın diye, bir daha hissedilsin diye… Her öykü, birinin kalbine dokunan bir yankıdır.