Yüsra

Ansızın bir çiçek açmıştı içimde,
Tarif edemediğim bir huzur gibi.
Sanki bütün hüzünleri dağıtan,
Adına Yüsra dedim, Yüsra bildim.
Çünkü en çok Yüsra yakışırdı kalbime.

Sakladığım ne varsa en derinimde;
İyilik, incelik, çocukluk, delilik, suskunluk
Hepsine Yüsra dedim, şiir oldu şimdi bana.

Bir sabah uyanırsam gözümde yaşla
Ve içimde hâlâ umut varsa,
Bil ki sen geçmişsindir içimden,
Hüzünlü bir melodi gibi...
Titrek bir gülümseme dudağımda,
Gülümsüyor beyaz bir papatya:
Adı Yüsra.

Her çıkmaza girdiğimde Yüsra diyorum ve ben yeniden
Kendimi onarıyorum.
Bir dua gibi sarıyor beni,
Ve ben her seferinde
Yeniden öğreniyorum:
Adı Yüsra.

Bu çetrefilli ömrümün geri kalanıydı.
Senin adın Yüsra olsun;
Çünkü başka hiçbir ad
Böyle yakışmadı kalbime.

Her yeni güne bir umutla uyanırım.
Her batan güneşe bırakırım hüzünlerimi.
Gölgemden medet umar,
Aldığım her nefese bin umut yüklüyorum.
Adına Yüsra dedim, Yüsra bildim

Çünkü en umutsuz anımda içime doğdun,
Ve ben büyüttükçe büyüttüğüm bir hisle,
İnandığım yolda bir bebek gibi doğdun ruhuma.
Ve ben tutunduğum bu yolu Yüsra bildim.
Adına Yüsra dedim...